Սյուզիին մենք թիթեռնիկ ենք ասում, որովհետեւ նրա կյանքը նման է թիթեռի՝ ազատ ճախրում է, ու թիթեռի պես էլ շուտ «մահանում»: Նա իր բոլոր ընկերների կյանքից կորում է այնպես, ինչպես հայտնվել է` մի վայրկյանում: Սյուզին երկարատև հարաբերություններ չի սիրում ու հաճախ է ինձ հիշեցնում. «Ախր, Սաշա մեկի հետ միշտ չես քնի, չնայած դու ինչ գիտես դրա մասին»:Գիտեմ հիմա կհարցնեք, իսկ ուր մնաց սերը, նա դրա համար էլ իր պատասխանն ունի. «Սերը ինձ համար ՍԵՔՍՆ է, որը չի հարցնում ոչինչ, ուղղակի տրվում է քեզ ու վերջ, այն չի դնում քո առաջ ոչ մի պարտականություն, միայն մարմնական 11 րոպեանոց հաճույք եվ վերջ. դու կարող ես նույնիսկ չսիրել»: Կարող եք չհամաձայնել նրա հետ, բայց չմտածեք, թե նա փողոցայինի մեկն է և շատ խիստ էլ չդատեք նրան: Նա տակից չի անում, նա կույսի շղարշ չի գցում վրան, և չի էլ բարձրաձայնում, որ կույս չէ, նա ուղղակի ապրում է:Ապրում է այնպես, ինչպես ուզում է, ինչպես` թիթեռնիկը: Իր առաջին անկողնային «սիրեկանին» Սյուզին հանդիպեց ,երբ ընդամենը 18 տարեկան էր:«Սկզբում այդ մտքից սարսափում էի, բայց հիմա արդեն չեմ հիշում, թե ինչպես նա ինձ քարշ տվեց իր անկողին, ինչպես այդ սրիկան համոզեց ինձ՝ հետը քնեմ:Հիմա նրան ասում եմ սրիկա, որովհետև չէի ուզենա, որ նա առաջինը լիներ»,- Սյուզին այդ օրը երբեք առանց հուզմունքի չի կարողանում մտաբերել: Իսկ այդ սրիկայի հետ Սյուզին ծանոթացել էր իր ամենասիրած ակումբում: «Ակումբի բարմեն էր ու միշտ աչքի պոչով տնտղում էր ինձ: Տասնութ տարեկանում ակումբ հաճախելը, իհարկե, լավ չէ, բայց ով է ստուգում անձնագիրդ, մի քիչ լավ տեսք ունես, և դռները բաց են քեզ համար:Այդ օրը ես ընկերուհիներիս հետ էի, որոշել էինք նշել մեր տնօրենին դպրոցից հեռացնելու փաստը: Այնքան էինք տարվել այդ ուրախ լուրով, որ չեմ հիշում քանի շիշ գարեջուր անցավ կոկորդովս: Աչքերիս առաջ ամեն ինչ տակնուվրա էր լինում, մարդիկ լղոզվում էին, իսկ ես ոչինչ չէիր զգում:Մի քանի վայրկյան հետո, աչքերս բացեցի մի ինչ որ սենյակում, որտեղ նա արդեն շատ դանդաղ հանում էր վերնազգեստս:Նա համբուրեց վիզս, հետո կուրծքս, հետո ինձ գցեց գետնին, հանեց շալվարս եվ սկսեց համբուրել որովայնս:Անկեղծ ասեմ զգացողությունն աննկարագրելի ցնցող էր. նա ինձ լպստում էր շունիկի պես:Իսկ ես ուզում էի գոռալ, որ շարունակի, հանկարծ կանգ չառնի:Ախ… որքան լավն էր այդ սրիկան: Ներսումս տարօրինակ բաներ էի զգում, դեռ երբեք նման զգացողություն չէի ունեցել: Ցանկությունից գոռում էի, ձեռքով բռնել էի կուրծքս, եվ եթե նա մի քիչ էլ արագացներ, հաստատ կպոկեի այն:Մյուս ձեռքս էլ շոյում էր շուրթերս:Մի քանի վայրկյանից այդ շունիկը վերածվեց կատաղած շան, երբ իջեցրեց շալվարը… ու ես առաջին անգամ տեսա դա:Նա ուզում էր ինձ, ուզում էր զրկել ինձ այն թանկ բանից, ինչ ես ունեի այդ պահին:Ա՜խ, Աստված իմ, հիմա ինչ է լինելու:Այս ամենը ես միայն ֆիլմերում էի տեսել, բայց այն ինչ կատարվում էր ինձ հետ, լրիվ տարբերվում էր: Զգում էի, թե ինչպես էր ամեն անգամ փոխվում նրա շնչառությունը` մեկ արագանում, մեկ կանգ էր առնում:Հիշում եմ նրա բառերը, «Սիրունիկս», «Քաղցրս», դրանք ինձ դուր էին գալիս, իսկ ես անջատված ծիծաղում էի, կարծես ինձ ներսից խուտուտ էին տալիս:Վերջապես նա հասավ իր նպատակին, բայց այդ զգացողությունն անտանելի էր, ես տնքում էի ցավից, պինդ բռնել էի անկողնուց, որ չգոռամ: Քրտինքը հոսում էր վրայովս, բայց ես շարունակում էի: Հետո նա առաջարկեց փոխել դիրքս ու ինձ գրկելով, հենեց պատին, իսկ քիչ անց հայտնվեցի սեղանին:Շարունակեցինք այնքան մինչև նա վերջացրեց, հետո անտարբեր ասաց՝ դու ազատ ես: Նա ազատեց ինձ կուսության ճիրաններից.երեւի ազատ ասելով հենց դա էլ նկատի ուներ»,-համենայնդեպս այսպես է մտածում Սյուզին:Անցել է հինգ տարի, բայց Սյուզիի կյանքում մեծ փոփոխություններ չեն եղել, եթե չհաշվենք սեփական հագուստի խանութի ձեռքբերումը, հոր մահից հետո, այն միակ բանն էր, որ մնաց նրան: Սյուզիի համար դա, իսկապես, թանկ նվեր է. 20 ամյակին է ստացել:Երբ մահացավ նրա հայրը, հիշում եմ միշտ ասում էր ինձ « Գիտես Սաշա, հասկացել եմ, որ կյանքը մի ակնթարթ է, և հենց այդ ակնթարթում էլ ամեն ինչ կարող է փոխվել: Ինձ համար այդ ակնթարթը` հորս ավտովթարի լուրն էր: Իսկ հիմա անհասկանալի բութ ու սառը ցավ եմ զգում, որը երբեք չի անցնի »:Սյուզին չէր կարողանում տեսնել մոր տառապանքները, որն ամեն օր նստում էր պատուհանի մոտ և սպասում, թե երբ ամուսինը կվերադառնա տուն, իսկ այդ ամենը չտեսնելու համար նա դատարկում էր վիսկիի շիշը` մեկը մյուսի հետևից, այնքան մինչև անջատվում էր և կորցնում հիշողությունը:Իհարկե դա ժամանակավոր օգնում էր նրան, բայց սթափվելուց հետո նորից այդ բութ ցավը:  Մի սովորական երեկո, տանս հեռախոսը զանգեց` հիվանդանոցից էր.«Ձեր ընկերուհին ինքնասպանության փորձ է արել »: Այս լուրը ուղղակի սառը ցնցուղի պես թափվեց գլխիս: Ես կախեցի լսափողը և շնչակտուր հասա հիվանդանոց, իսկ երբ բացեցի հիվանդասենյակի դուռը, իմ խեղճ թիթեռնիկը կորցրել էր իր կյանքերից մեկը: Ես նրան դեռ այդ վիճակում չէի տեսել, նա անօգնական գամված էր անկողնուն, այն ժիր թիթեռնիկից ոչինչ չէր մնացել:Քիչ անց սենյակ մտավ բժիշկը և ասաց. «Ձեր ընկերուհին ինքնասպանության փորձ էր արել, ակումբներից մեկում լավ հարբել էր, իսկ հետո փորձել կտրել երակները, բախտը բերել է աշխատողներից մեկը շուտ տեսել է նրան և զանգահարել շտապօգնություն, եթե մի քիչ էլ ուշացներ նրան փրկել չէր լինի » , իսկ վերջում ավելացրեց «Երբ արթնանա ասացեք, որ կյանքը սիրում է նրան և չարժե չար կատակ խաղալ նրա հետ, գուցե հաջորդ անգամ, էլ հնարավորություն չտա»: Ամբողջ գիշեր մնացի նրա կողքին, նա չէր շառժվում, իսկ ես աչքս չէի քաշում նրանից:
Եվ միայն մի ակնթարթ նա բաց արեց աչքերը և ասաց.
- Կներես:
Միայն այս դեպքից հետո, թիթեռնիկը սկսեց նորից ճախրել….
|
